Ja, ja, ja!!! Ik heb prijs! Eindelijk iets gewonnen, top, top! Voor alle Veronica-abonnees was er deze week een prijs. Volgens mij is mijn lief al 25 jaar een trouwe abonnee en naast het welkomstcadeau heeft hij nooit meer iets gekregen behalve de gids dan (volgens mij is het lucratief om af en toe van abonnement te wisselen, dat levert tenminste een leuk cadeau op!). Maar nu is daar verandering in gekomen, we hebben prijs! Voordat ik de juiste code in kan voeren, moet ik drie vinkjes zetten. Eén voor levenlang e-mails van Veronica of aanverwante bedrijven (of zo iets), een andere voor het accepteren van de actievoorwaarden en de derde ben ik vergeten. Recalcitrant als ik ben probeer ik ‘t met twee vinkjes, helaas dan is er geen prijs voor mij. En ja, je hoopt toch op die grote, fantastische hoofdprijs, ik voelde gewoon dat het mijn dag was! Drie vinkjes, even wachten en jaaaaa… ik krijg een tijdschrift naar keuze. Ik twijfel even; een blad voor mezelf, mijn lief of m’n doddekopjes. Nee, gewoon voor mezelf. Snel klik ik op de Esta en nog een klik verder lees ik dat ik wel één Esta krijg. GEWELDIG!!! Ik heb een hele echte prijs, toch? Ach, alle clichés komen boven drijven: ‘Een gegeven paard mag je niet…’, ‘Beter iets dan…’. Maar teleurgesteld ben ik wel, 25 jaar lid en wel één gratis tijdschrift. Op een been kan je toch ook niet leven?