O, ik zit in ’n mopperbui. Als je wilt, mopper ik gratis een uurtje tegen je aan! Liever anderhalf uur? Geen probleem. Het heeft lang geduurd en ik heb nog langer getwijfeld of ik er een blog aan zou wagen… maar nu kom ik er dan toch mee: de dakloze krantverkoper. Bij de supermarkt moet ik langs de dame of heer met de krant. Je wordt altijd vriendelijk begroet, dus dat is het niet. En toch voel ik me ongemakkelijk. Is het omdat ik met m’n volle kar de grootgrutter verlaat of dat wij het zo goed hebben en zij daar staan? Ik vind het een potje lastig. Laatst werden een vriendin en ik ingehaald op de fiets door de krantverkoper. Alsof we de grootste vriendinnen waren werden we gegroet. Is dat het? Ik wil zelf bepalen of ik goedemorgen of goedemiddag zeg, ook al kost het helemaal niets! Is het de onderliggende schaamte dat ik nooit geld geef (en de krant wil ik ook niet). En dakloos zijn ze niet, dat is wel duidelijk, maar waarom staan ze er dan? Inmiddels ben ik zo ver dat ik precies weet wat de vrije dagen zijn van de ‘dakloze’ krantverkopers. Op dag één ga ik naar supermarkt A en op dag twee naar B et cetera et cetera. En als ik echt wat nodig heb, kan ik bij supermarkt C altijd kiezen voor de ingang aan de achterkant, daar staat nooit iemand! In stilte kan ik naar binnen en laad ik zonder schuldgevoel mijn karretje vol! Ben ik erg?