Drie jaar geleden kregen we onze Duitse bolide. In het begin durfde ik er niet in te rijden: te groot om te parkeren! Toen ik door had dat dit juist heel makkelijk gaat bij deze auto, heeft het nog maanden geduurd voordat ik achter het stuur kroop. Waarom? Tja, dat Duitse nummerbord. Mijn Duitse ex-kapper plakte het nummerbord af als er een voetbalwedstrijd was. Geheid dat er anders een spiegel sneuvelde.

Maar goed, comfortabel, inparkeren met biebjes, veilig en stil. Heel anders dan mijn poekiedoekie. Rij je harder dan 100, dan moet het volume van de radio op 90. Allemaal voordelen dus die Duitse degelijkheid. De eerste keer dat ik besloot de sprong in het diepe te wagen kreeg ik een middelvinger van een oudere heer. Ik twijfelde direct aan mijn rijcapaciteiten, maar ik was een topper overtuigde mijn man mij. Toch dat nummerbord? Ik rij keurig: richtingaanwijzer uit, nooit te hard. Alles om die vinger te voorkomen.

Parkeren nog zo iets. Een dame kwam toch even vragen of we de auto niet voor haar deur wilden zetten. Maar het allerergste was het hakenkruis op de auto. Ik was geschokt! Wat is dit? Om verdrietig van te worden. Met 5 mei net achter ons, gebeurt er zoiets. In welke tijd leven we? Wij nemen afscheid van onze bolide en kunnen we nu ook afscheid nemen die afschuwelijke gebaren?